سخنی با خواهران و برادران دانشجو در باب آزاداندیشی
خواهران و برادران دانشجوی هم‌دانشگاهی (دانشگاه صنعتی شریف)
با درود و مهر و با نهایت تاسف و تالم، وقایع تلخی که در روز یک‌شنبه گذشته دهم مهرماه در دانشگاه شریف روی داد، صدای مظلومیت شما را به گوش جامعه ایرانیان و مسئولین کشور رسانید و همه را متاثر ساخت. ما مجمع دانش آموختگان دانشگاه شریف در اطلاعیه‌های قبلی خود، هم‌صدا با شما و اساتید دانشگاه تجاوز به حریم دانشگاه، دانشجو و استاد را محکوم کردیم و از این پس به طرق ممکن پیگیر خواهیم بود که این حوادث تکرار نگردند. شما فرزندان رشید ملت، خواسته‌های مهمی دارید که در جهت اعاده حیثیت و جایگاه دانشگاه و استاد و دانشجو است و امیدواریم با توجه مسئولین، از رییس دانشگاه گرفته تا رییس جمهور به زودی به نتیجه برسند. شما به مسئولین کشور اعتراضاتی دارید در گستره بی‌عدالتی و تبعیض و انسداد، و خواسته‌هایی دارید برای دیده شدن نسلتان و نیازهایتان و بازنگری در سیاست‌های پیشران کشور، که به حق همه آن‌ها منتج از آزاداندیشی شما است و با درایت و حسن تدبیر و گفتگو آن‌ها را مطرح مینمایید و خواهان اجرای آن هستید. به شهادت دوران، راه دانشگاه شریف از روزگاران گذشته راه آزاداندیشی بوده و آینده نیز اینگونه خواهد بود.
ما هنوز خود را دانشجو و همراه شما می‌دانیم و همان‌هایی هستیم که مانند شما روزی روی صندلی‌های دانشگاه نشستیم و برای آرمان‌هایمان فریاد زدیم و پس از خروج از دانشگاه از پای ننشستیم و آرمان‌ها را از یاد نبردیم. همچنان با هم بودیم و نگرانی‌ها و امیدها را با هم تقسیم کردیم و امروز هم در کنار شما هستیم.
از آنجا که لُبّ و جوهر حرکت شما آزاداندیشی است، بر آن شدیم که تجربیات خود را در این خصوص با شما به اشتراک بگذاریم. آزاداندیشی ما ایرانیان در جغرافیای دانشگاه جای دارد. چرا که محیط دانشگاه محیطی برای تضارب آراء و پویایی است. جامعه برای جلوگیری از عوام‌زدگی و سیاست‌زدگی نیازمند ایجاد نوآوری فکری است و این دانشگاه است که فضای بانشاط و سالمی برای ابراز نظرات مختلف و نقدهای سازنده فراهم میکند. شما به دنبال آزادی هستید از آن رو که آزادی موهبتی الهی است و سبب بروز استعدادها و تکامل انسان میشود. آزادی برساخته گفتمان است و بیرون آن معنا ندارد. پس قلمرو آزادی، قلمرو گفتمان و سعه صدر است و بالابردن پهنای باند آزادی با وسعت‌دهی به گفتمان ممکن می‌گردد. برای قدم نهادن به وادی آزاداندیشی، آگاهی به چگونگی تحقق و آسیب‌شناسی آن لازم است. درغیر این صورت آزاداندیشی میسر نمی‌شود.
«با تبادل افکار و اندیشه های سازنده میشود مسیر رقابت‌ها را از آلودگی و انحراف و از افراط و تفریط پاک نمود». آن‌چه امروز در گوشه و کنار شاهد آن هستیم، همان انحراف‌ها، آلودگیها و افراط و تفریط‌هایی است که تحقق اصول اساسی و زیربنایی آزاداندیشی را با مشکل مواجه کرده و موجب یورش جزم‌اندیشان و تنگ‌نظران به اندیش‌مندان و هتک حرمت ایشان گردیده است. از این رو قیام شما به اعاده آزاداندیشی شایسته تقدیر است، چرا که افزایش سطح فرهنگ عمومی و بالا بردن توانایی تاثیرگذاری جامعه بر تصمیم‌سازی‌های سیاسی در گرو ایجاد فضای آزاداندیشی است. آزاداندیشی خود فی‌نفسه نه تنها یک ارزش که یک پیروزی و دستاورد است. آن را گرامی بدارید.
شما دانشجویان بر اساس وظیفه ذاتی دانشگاه و دانشجویان و به عنوان نسل پیشتاز و تحول‌خواه با استفاده از حق بنیادین اعتراض و برای داشتن آزادی معنادار، با برگزاری اجتماعات مسالمت‌آمیز و راهپیمایی در داخل دانشگاه وارد میدان عمل و کنش اجتماعی شدید و به مسئولیت اجتماعی خود عمل کردید. مراقب باشید تا در اقدامات‌تقابلی با عوامل خودسر و سرکوب‌گر، روش‌های خارج از شئون و منزلت دانشجو را به کار نگیرید و به بهانه آزادی به دام هتاکی و مسئولیتگریزی نلغزید و نگذارید این حق را از شما بگیرند.
آزاداندیشی مادر روش دستیابی به حقیقت و سعادت است. در راهرو آزاداندیشی و نظریه‌پردازی و مناظره با دیگران، دایره ادراکات و فهم‌تان را با بهره‌گیری از فهم دیگران گسترده کنید. تولید نظریه و فکر و پاسخ‌گویی را به یک ارزش عمومی در دانشگاه تبدیل کنید و در این رویکرد سهم آزادی، سهم اخلاق و سهم منطق، همه را یک‌جا ادا کنید. بی شک آزادیخواهی و مطالبه فرصت برای اندیشیدن و بیان اندیشه – توام با رعایت ادب مطالبه جدی شما است.
ما به خوبی دریافته‌ایم که آزاداندیشی و ملزومات آن در دانشگاه، شایسته‌ترین روش برای افزایش سطح توان ملی و قدرت ملت و موجب پرورش عقلانیت و خردورزی در رفتار فردی است و آزادی‌طلبی و اعتدال‌گرایی در کنش‌های اجتماعی و سیاسی را در جامعه به دنبال دارد. مطالبه‌آن از کف شما بر می‌آید و حق شما است. در این راه ما دانش آموختگان قدیم دانشگاه در هر حال در کنار شما و همراه با آرمان‌های شما خواهیم بود.
با آرزوی توفیق الهی
مجمع دانش آموختگان دانشگاه شریف
با همه توانم هم‌اندیش و هم آوا و همراه هستم. انتقاد من به متن بیشترین بکار گیری واژه های عربی است. آیا نوشتن به عربی توان این همراهی را بالا میبرد؟
لطفا بنویسید استادان ننویسید اساتید !!